جان بیرد، وزیر امور خارجه و جیسون کنی وزیر امور
شهروندی و مهاجرت کانادا در بیانیه‌ای با اشاره به اقدامات فعالان حقوق
بشری برای جمعآوری مدارک مربوط به اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷ در ایران،
گفته‌اند که اینگونه اقدامات باعث می‌شود که این"جنایت‌ها" فراموش نشود.
این دو وزیر کانادایی در بیانیه خود آورده‌اند:
"ما تابستان وحشتناک سال ۱۹۸۸ (تابستان ۱۳۶۷) را که هزاران فعالان سیاسی در
این دوره توسط رژیم ایران اعدام شدند فراموش نخواهیم کرد. ما زهرا کاظمی
را که ۱۰ سال پیش در زندان ایران کشته شد را فراموش نمی کنیم، ما انسان‌های
بی گناهی را که بازداشت، شکنجه و کشته می‌شوند تنها به این دلیل که از
رژیم سرکوبگر انتقاد می‌کنند فراموش نخواهیم کرد."در بخش دیگری از این بیانیه آمده است: کانادا فراموش نکرده که ریشه های وضعیت مخوف امروز به زمان آغار تشکیل این رژیم تو خالی ( جمهوری اسلامی ایران) بر می‌گردد.
همچنین پارلمان کانادا، روز گذشته ۱۵ خردادماه با تصویب لایحه‌ای، اعدام زندانیان سیاسی ایران در تابستان ۱۳۶۷ را "جنایت علیه بشریت" خواند و آن را محکوم کرد.
در این لایحه همچنین آمده است: پارلمان کانادا "در بزرگداشت یاد آنهایی که در گورستان دسته‌جمعی خاوران و دیگر گورهای دسته جمعی ایران به خاک سپرده شده‌اند، روز اول سپتامبر را روز همبستگی با زندانیان سیاسی ایران اعلام می‌کند."
به گفته مخالفان جمهوری اسلامی، بیش از چهار هزار زندانی سیاسی و مخالف جمهوری اسلامی در سال ۱۳۶۷ در اعدام های دسته جمعی کشته شدند.
اعدام های گسترده زندانیان سیاسی در دهه شصت و عاملان و آمران آن، به یکی از موضوعات حل نشده در نظام سیاسی و قضایی جمهوری اسلامی ایران بدل شده و رهبران جمهوری اسلامی به طور عمومی تمایلی به صحبت در این باره نشان نداده اند و از ارائه آمار و اسناد مرتبط با اعدام زندانیان سیاسی خودداری کرده‌اند.
جرم زندانیانی که در ماه‌های مرداد و شهریور ١٣۶٧ اعدام شدند همکاری با سازمان‌های مخالف جمهوری اسلامی به خصوص سازمان مجاهدین خلق ایران و همچنین طیف‌های مختلف گروه‌های چپ و کمونیست بود.
بنابر گزارش‌ها، آیت‌الله خمینی در مردادماه ۱۳۶۷ در حکمی خواستار اعدام زندانیان سیاسی شد که همچنان "بر سر موضع خود هستند."
یرواندا آبراهامیان تاریخ نگار و پژوهشگر، در کتاب تابستان ۱۳۶۷ که در آلمان چاپ شده، نوشته است: "به خویشاوندان قربانیان تا بعد از تاریخ ۴ آذر ماه (٢۵ نوامبر) هیچ اطلاعی درباره ی اعدام آنها داده نشد. بعضی از آنها با تلفن، به کمیته‌ها و معدودی نیز به خود زندان اوین احضار شدند تا اثاثیه شخصی و یا آخرین وصیتنامه های اعدام شدگان را، در مواردی که این وصیتنامه‌ها بی زیان تشخیص داده شده بود، تحویل بگیرند. برای آنکه از ازدحام جلوگیری شود آنها را در گروه های جدا از هم و طی چندین هفته به مراکز مورد نظر فراخواندند. به بستگان اعدام شدگان صریحا اعلام شد که حق برگزاری مراسم چهلمین روز درگذشت آنها و گرد آمدن در گورستان های بهشت زهرا و گلزار خاوران را ندارند. در این گورستان ها، مارکسیست‌ها را به این عنوان که 'نجس' هستند جدا از دیگران به خاک سپردند. به این ترتیب احکام مربوط به ارتداد درباره مردگان نیز به مرحله ی اجرا گذاشته شد."
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar