ھر کس حق زندگی ، آزادی و امنيت شخصی دارد

گزارش سالانه عفو بین الملل در رابطه با جنایت حکومت اسلامی ایران، در این سه دهه گذشته همواره منتشر شده اند. چنین گزارشاتی تنها جنبه های بسیار کوچکی از انبوه جنایات بی شمار حکومت اسلامی را به نمایش می گذارند. اما همگان می دانند که جنایات حکومت اسلامی، تنها به زندان و شکنجه و اعدام و تجاوز و سنگسار و ترور محدود نمی گردد. به معنای واقعی می توان گفت کل ایران یک زندان بزرگی برای اکثریت شهروانش است که زندان بان آن نیز حکومت اسلامی است. این حکومت جانی، به لحاظ اقتصادی اکثریت مردم ایران را به خاک سیاه نشانده است. فقر و نداری سبب شده است که آسیب های اجتماعی هم چون خودکشی، تن فروشی، اعتیاد، بیماری های روانی و غیره به مراحل خطرناک و هشداردهنده ای برسند. هم اکنون حدود هفت میلیون کودک ایرانی از تحصیل و تفریح و بهداشت محرومند و به ناچار برای کمک به خانواده هایشان، وارد بازار کار بی رحم و خشن شده اند. زنان، به مثابه نصف شهروندان کشور، حتی از ابتدایی ترین حقوق انسانی و اجتماعی و خصوصی خود نیز محرومند و آپارتاید جنسی و مردسالاری در جامعه ما، زندگی را بر زنان غیرقابل تحمل کرده است. پناهندگان و مهاجرین و کارگران، به ویژه شهروندان افغانی مقیم ایران، همواره با سیاست ها و عملکردهای وحشیانه و فاشیستی حکومت اسلامی روبرو هستند و حتی امنیت جانی نیز ندارند. سران و مقامات این حکومت، با علم و دانش جهان شمول بشری شدیدا سر جنگ دارند و دشمن درجه یک آزادی بیان و قلم و اندیشه هستند. در این حکومت، حتی ذره ای شادی و خنده و تفریح نیز جرم محسوب می شود. اقلیت های ملی، همواره سرکوب می گردند. حتی اقلیت های مذهبی نیز از تعرض این حکومت در امان نیستند. محیط زیست در این کشور، نابود شده است و فجایع بزرگی نیز در راه است و...

اما با وجود این همه وحشی گری ها و جنایات، کارگران، زنان، دانش جویان و جوانان و هم چنین هنرمندان و روشنفکران، یعنی اکثریت مردم ایران، مرعوب این فضای رعب و وحشت و ترور حکومت اسلامی نشده اند و همواره از هر فرصتی برای بیان نفرت خود از سیاست ها و عملکردها و ایدئولوژی ارتجاعی حکومت و طرح مطالبات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی شان استفاده می کنند. چرا که آن ها می دانند سکوت در مقابل این حکومت جانی، مرگ بارتر است و تنها با اعتراض و اعتصاب و مبارزه جمعی خود می توانند به خواست های بر حق خود و به آزادی و برابری و عدالت برسند.

تنها با مبارزه پیگیر می توان حکومت اسلامی را وادار کرد تا به مطالبات کارگران و دیگر اقشار جامعه گردن بگذارد و به شکنجه و اعدام پایان دهد و همه زندانیان سیاسی را آزاد نماید و آزادی بیان و قلم و اندیشه و تشکل و اعتصاب را به رسمیت بشناسد